Schleswig-Holstein høyrde i eldre tid til Danmark, og det var eit heilt anna miljø der, dei var svært venlege mot oss, både tyskarane og dei som var av dansk ætt. Det var litt artig når velferdsoffiseren tok oss med bort i gymnastikksalen og skulle orientera oss om velferdstilboda deira. Dei meinte at me som ungdomar hadde behov for å koma ut og koma i lag med folk som høyrde til i området. Det verka litt underleg at han sa dei hadde valt ut kvinnfolk til oss, me skjøna ikkje kva som låg i det, men det var det at dei ville ikkje ha gatejenter inn til oss. Det vart skipa til festar og hyggjeleg samvere i helgane og stundom midt i veka. Til festane laurdagskveldane vart me norske stundom inviterte, men det gjekk helst gjennom kjende.

Det som gjerne var spesielt for oss, samanlikna med mange soldatar i dag, var at me var stolte av at me hadde gjort vår plikt for fedrelandet. Men då bestemor mi i si tid fekk vita at eg laut til Tyskland, vart det oppstuss, og eg laut lova henne at dersom det var råd, laut eg koma heim att på jolepermisjon, og det gjorde eg. Det var ikkje berre bestemor som gledde seg til det, eg gledde meg sjølv og over å koma heim til jol. Dei som gledde seg aller mest til at eg skulle koma ned att til Tyskland, det var desse vossingane som brukte snus.