I 1940 stod eg på Hjelle heime på Voss og såg kor den svarte røyken valt opp frå Vangen mot den snøkledde Lønahorgi i bakgrunnen, det var eit syn som festa seg i sinnet. Men det var berre bagatellar mot det vi kom ned til i Tyskland. Vi køyrde gjennom Hamburg med tog, der det var berre ruinar. Det var stor naud mellom folk, som budde i ruinane i bitande kulde. Dei såg ut til å vera trøytte av alt som heitte krig. Før me reiste til Tyskland fekk me høyra at det kunne vera geriljaverksemd der nede, men det såg me ikkje noko til, heldigvis. Folk hadde tydeleg fått nok av det som hadde vore.
Vi fekk litt kontakt med den vanlege tyskaren og. Etter reglementet skulle vi opptre korrekt og høfleg, og ikkje fraternisere med tyskarane. Men det vart nok gjort, vi fekk utdelt sigarettkvotar, og sigarettar og tobakk var svært gangbare varer. Det vart ein del handel med tyskarar og deira kontaktar der, og vi kom no i prat med sume av dei. Den nazistiske og prøysiske anden merka vi ikkje noko til, når dei ikkje hadde uniforma med skaftestøvlane og ridebuksene som vi var vane med å sjå medan dei var okkupasjonssoldatar her i landet.

Til Tyskland

Ein av dei siste dagane i januar vart me transporterte med jernbane til Porsgrunn, der bataljonen vart forlagd i Kompaniet Frankenleiren og på Vadlamyrane. Kva som gjekk føre seg i Porsgrunn fylgde eg lite med på, for eg var fast kommandert, eg skulle vera ordonnans på adjutanten sitt kontor. Adjutanten, Storås, var reist i førevegen til Tyskland, medan presten, som også var befalingsmann, fungerte som bataljonsadjutant. På adjutanten sitt kontor skulle eg høyra og sjå minst mogeleg, men litt høyrde eg då, likevel. Ein dag kom det ein offiser inn på kontoret, og han heldt då på å seia noko som det ikkje høvde presten å høyra. Presten sa då: "Kan du gjenta det du sa?" "Fanten," svara offiseren. "Ja, jeg kan tenke meg det, for det skal være nokså mye fanter der borte på Åndalsnes," svara presten.