Etter at eg hadde fått utsetjing med militærtenesta, møtte eg på Ulven som infanterist i mai 1948. Med realskule og jordbruksskule, skulle det snart syna seg at dei hadde bruk for meg til andre oppdrag, og eg vart flytta over til stabskompaniet. Til avdelinga "Velferden" skulle det knytast ei undervisningsgruppe med spesielle oppgåver. Det var ein offiser, ein underoffiser og fire meinige, som fekk tittelen undervisningsassistentar. Etter kurs i Oslo vart eg plassert i denne firemanns gruppa saman med Inge Gausemel frå Hornindal, Olav L. Ese frå Balestrand og Einar Johannesen frå Bergen. Me fire vart såleis ei samla lita gruppe i heile tenestetida. Eg må nok seia at me var prioriterte.
Til Tyskland kom me med troppetransportskipet SVALBARD, og vart stasjonerte på Fliegerhorst, nær byen Goslar. Landskapet her var skiftande med åsar og dalføre, kledde med planteskog der trea stod på geledd med tysk presisjon. Det var ingen klimaskade på skogen den gong. Øvst i Harz låg ferieplassen St. Andreasberg, mykje nytta til helgeperm for soldatane. Hovudoppgåva til bataljonen var vaktteneste. Staden låg nær opp til grensa mellom Aust- og Vest-Tyskland. Hovedkvarteret til styrkane låg i universitetsbyen Göttingen, og mange av sjåførane i stabskompaniet fekk godt høve til å gjera seg kjende der.

Det eg minnest best frå den første tida, var maten. Den engelske kosten var næringsrik, men svært knapp, og for norske gutar ver det ein stor overgang. Me fekk ei og ei halv stor kvit skive morgon og kveld og ein tildelt middagsrasjon midt på dagen. I tillegg te med mjølk det ein ville ha. Eg hugsar godt at skalkane frå brøda vart samla i store pappkasser og skyvde inn på golvet i matsalen etter kveldsmåltidet. Då sprang gutane frå borda, stakk hendene ned i brødkassene og greip det dei nådde i, slik svoltne hundar gjer. Matpakker heimanfrå var svært kjærkomne, og sardiner i olje var sers ettertrakta.
Vårt arbeid med undervisninga var å læra soldatane å skriva formelle søknader til leiinga. Søknad om permisjon, skriv om vanskar i familien heime, om overflytting, eller andre velferdstiltak. Skrivinga var delt på nynorsk og bokmål. I tillegg til dette las me ein del som rein underhaldning.
Å læra tyske ord og uttrykk var også aktuelt, serleg med tanke på handel. Klokker og fotoapparat var serleg ettertrakta.
For å skaffa tyske mark var sigarettrasjonane eit godt bytemiddel. Eg hugsar serleg musikaren Arne Viken frå Jølster som fann ei gamal fele han måtte få kjøpa. Men fela kosta 6000 kr., og det var mange pengar i 1948. Etter mykje strev, og truleg med hjelp heimanfrå, fekk han fela med seg.
Tida i Harz vart kortvarig. Etter eit par månader vart brigaden flytta nordover til Schleswig-Holstein, med hovedkvarter i Flensburg. Vår bataljon vart stasjonert i Husum, ein by nær kysten. Her var landskapet heilt flatt. Ein hekk nær vegen vart horisont når ein ferdast ute. Frå taket på kaserna var horisonten så langt undan som auga rakk.